კოუჩინგის ძალა – მითი თუ რეალობა

ერთხელ, ოკლახომას შტატის ერთ–ერთ მივარდნილ ადგილას, მიწის ნაკვეთზე, რომელიც ერთ მოხუც ინდიელს ეკუთვნოდა, ნავთობის საბადო აღმოაჩინეს. მთელი ცხოვრება ამ ინდიელმა გაატარა უკიდურეს სიღარიბეში და აი ახლა, ის, მოულოდნელად იქცა ძალიან მდიდარ ადამიანად.

პირველი, რაც მან შეიძინა, იყო უახლესი მოდელის დიდი ტურისტული კადილაკი. ყოველ დილით ის გამოეწყობოდა ფრაკში, დაიხურავდა ლაკირებულ ცილინდრს, ჩაჯდებოდა თავის ავტომობილში და გაეშურებოდა ქალაქისაკენ…

გზად მოხუცი ცილინდრის მოხდით და ღიმილით ესალმებოდა ყველას, ვიც არ უნდა შეხვედროდა. იგივეს აგრძელებდა ქალაქის ქუჩებშიც. ის გამუდმებით ატრიალებდა თავს მარჯვნივ და მარხცნივ, აძლევდა სალამს ყველა გამვლელს და თან ყველასთან ასწრებდა თითო სიტყვის გადაკვრას და ამ ყველაფერს ისე აკეთებდა რომ მანქანას არ აჩერებდა. ანუ ის მოძრაობდა ისე, რომ ფაქტიურად გზას არც უყურებდა, მაგრამ არასდროს არ მომხდარა, რომ ვინმეს არ რამეს დაჯახებოდა ან რამე სხვაგვარი საავარიო სიტუაცია შეექმნა და მიეყენებინა ვინმესთვის რაიმე სახის ფიზიკური ან მატერიალური ზარალი…    

საქმე იმაშია, რომ ავტომობილზე,  წინ, ჩაბმული იყო ორი ჩვეულებრივი ცხენი და სწორედ ისინი მიათრევდნენ  ამ მძიმე მანქანას.

წარმოიდგინეთ, ამ ავტომობილის მძლავრი ძრავის შიგნით, მოთავსებული იყო ფაქტიურად ასობით ცხენი, რომლებიც მზად იყვნენ წარმოუდგენელი ძალით და სისწრაფით ეტარებინათ პატრონი, მაგრამ მოხუცი ინდიელი უპირატესობას ანიჭებდა ორ ჩვეულებრივ ცხენს რომლებიც გარედან ჰყავდა ჩაბმული მანქანისთვის.

სწორედ ასეთ დღეში ვართ ზოგადად ადამიანებიც. ჩვენ ყოველთვის გარეთ, სხვაგან ვეძებთ დახმარებას, შველას, წარმატების, ბედნიერების გასაღებს და როგორც წესი ძლივს ვპოულობთ თითო ოროლა გაძვალტყავებულ ჯაგლაგს, მაშინ როდესაც საჭიროა კარგად ჩავიხედოთ საკუთარ თავში, სადაც ჯიშიანი ცხენების მთელი რემაა თავმოყრილი.

ადამიანში, გაჩენის დღიდანვე, ჩადებულია უზარმაზარი პოტენციალი, ძალა და ენერგია ნებისმიერი მიზნის მისაღწევად, რაც არ უნდა დაისახოს. ყველაფერი, რაც ადამიანს სჭირდება წარმატებისა და ბედნიერებისთვის, იმყოფება მისი ქვეცნობიერის საცავებში, მაგრამ სხვადახვა დროს ამ ქვეცნობიერის სხვადასხვა ფორმით არასწორი პროგრამირების გამო, დაკარგული აქვს ორიენტაცია და ვერ აგნებს ამ საცავებს და რადგან ვერ აგნებს, გონია რომ თვითონ ისინი დაკარგა და ამიტომაც დაეძებს სხვაგან.

მე ვიცოდი რომ ასეთ დროს ძალიან დიდი დახმარება შეუძლია გაუწიოს ადამიანს კოუჩსესიებმა. კოუჩი, არის ადამიანი, რომელსაც, კონკრეტული სიტუაციიდან, ამოცანიდან გამომდინარე, სპეციალურად შერჩეული კითხვების დასმით შეუძლია თვითონ მიგიყვანოს ამ ამოცანის ამოხსნამდე. ის ასრულებს ერთგვარი გიდის როლს, რომელიც უბრალოდ გაძლევს სწორ მიმართულებას და მიყავხარ შენი ქვეცნობიერის იმ საცავებამდე, სადაც შენთვის მნიშვნელოვანი საკითხის გასაღები ინახება.

ანუ, პასუხი ყველა კითხვაზე შენშია, ყველა ნიჭი, უნარი, შესაძლებლობა, გასაღები შენშია და კოუჩი გეხმარება რომ ისინი აღმოაჩინო.

დიდი ხანია მინდოდა გამომეცადა კოუჩინგის ძალა ჩემზე და როგორც იქნა მომეცა ამის შესაძლებლობა და იმან, რაც განვიცადე, რა შედეგიც მივიღე, ყოველგვარ მოლოდინს გადააჭარბა.

თამარ საგინაშვილი, ჩემი მკითხველებისთვის უკვე კარგად ნაცნობი არაჩვეულებრივი ქალბატონი, ავტორი წიგნისა „სამასმეერთე მილიონერი“ და ორგანიზატორი ნიკოლაი ლატანსკის თბილისური ტრენინგისა, ამჯერად მოგვევლინა როგორც კოუჩი, რომელიც სასწაულებს ახდენს, ამ სიტყვის პირდაპირი გაგებით და ახლა სწორედ ამაზე მინდა მოგიყვეთ.

რამოდენიმე დღის წინ, პირველივე სესიის შემდეგ თავი სიზმარში მეგონა. მან ისე ოსტატურად მატარა საკუთარი ქვეცნობიერის ლაბირინთებში, ჩემთვის მანამდე უცნობი იმდენი საცავი დამანახა და ისეთი რამეები აღმომაჩენინა, რაზეც მანამდე წარმოდგენა არ მქონდა და რასაც დამოუკიდებლად ალბათ ათასი წლის სიცოცხლეც რომ მქონოდა ვერ მივაგნებდი.

მას მოყვა მორიგი სესიები და ყოველ ჯერზე ვფიქრობდი, რომ მორჩა, ეს არის პიკი, ამაზე უფრო ღრმა, ძლიერი და შთამბეჭდავი რა შეიძლება იყოს თქო, მაგრამ ყოველ ჯერზე ვცდებოდი და კიდევ ერთხელ ვრწმუნდებოდი რომ ადამიანის შესაძლებლობები მართლაც უსაზღვროა.

თამარს საოცარი ინტუიცია აქვს. ისე ოსტატურად გაგატარებს შენივე ქვეცნობიერის ლაბირინთებში, თითქოს იქ უკვე შინაური იყოს. ისე გრძნობს შენი გონებიდან დამფრთხალი ჩიტებივით ამოფრენილი უამრავი ქაოტური აზრებიდან რომელია იმ წუთას ყველაზე მნიშვნელოვანი, რომელს სტაცოს კუდში ხელი და მიყვეს ბოლომდე, თითქოს თავიდანვე თვითონ ჩაალაგა ისინი შენი ქვეცნობიერის საცავებში და ამიტომაც არ უჭირს ახლა მათი ასე სწრაფად დახარისხებაო.

იმისთვის, რომ ზუსტად გადმოვცე ჩემი ემოციები, ყოველგვარი შესწორებების გარეშე გთავაზობთ მეორე სესიის შემდეგ, ცხელ კვალზე გამომცხვარ კომენტარს, რომელიც ფესბუკის დახურულ ჯგუფში გავაკეთე:

“დღეს დილით თამართან გავლილი მორიგი სესიის მერე, ცოტა ხანი ისევ გამიჭირდა აზრზე მოსვლა, შემდეგ კი, თანდათანობით რაღაც განსაკუთრებული შვების, სიხარულის განცდებით და ენერგიით ავივსე…

იმავე დროს, გარდა ამ ემოციური შემოტევებისა, მქონდა რაღაც მკვეთრად გამოხატული ფიზიკური შეგრძნებებიც, ვგრძნობდი რომ ეს იყო რაღაც ძალიან ნაცნობი განცდა, მაგრამ ვერ ვიხსენებდი კონკრეტულად რა. აი მაგალითად თვალდახუჭულს რომ რაღაც კერძი გაგასინჯონ, შენ გემო ძალიან გეცნოს, მაგარმ ვერ მიხვდე რა არის, რაღაც ამდაგვარი შეგრძნება მქონდა. ახლა კი გამახსენდა თუ რას მაგონებდა და გადავწყვიტე თქვენთვისაც გამეზიარებინა:

ბავშვობაში ერთი პერიოდი მძლეოსნობამ გამიტაცა. უფრო სწორად რაღაცნაირად რაიონულ პირველობაზე მომიწიამ გასვლამ, მაგრამ ათეულშიც ვერ მოვხვდი, იმდენად დათრგუნული ვიყავი რომ სკოლაშიც არ მინდოდა წასვლა, რადგან ვფიქრობდი, რომ დამარცხებულს თავი არ გამომეყოფოდა – მე ხომ ყველაფერში პირველობას ვიყავის მიჩვეული…

თუმცა ამ სიტუაციაში მშველელად ერთი ძმაკაცი მომევლინა. მან ექსპრომტად შეთხზა და შემდეგ ბავშვებს  „გაუმხილა“ ჩემი „საიდუმლო“ :

„ხვიჩამ სავარჯიშო ხტომის დროს ფეხი იტკინა, მაგრამ ქალაჩუნასავით წუწუნს ხომ არ დაიწყებდა, ბოლომდე გააგრძელა გამოსვლა და მტკივანი ფეხით შეასრულა ნახტომებიო“

ხოდა დამარცხებულიდან გმირად ვიქეცი. მეც შევიფერე და კარგა ხანს კოჭლობით დავდიოდი. ეს სწორედ ის კოჭლობაა, რომელსაც ზიგ ზიგლარი „ხრომოტა ნეუდაჩნიკას“ ეძახის.

მაგრამ მე ხომ ვიცოდი, რომ სინამდვილეში სხვებმა მაჯობეს… ხოდა მთელი ზაფხული ფეთიანივით ვვარჯიშობდი. ტყეში მოვაწყვე სავარჯიშო მოედანი სპეციალური ორმოთი და დღე და ღამეს იქ ვატარებდი.

ერთხელ ერთმა ჩემმა მეზობელმა მითხრა, რომ თურმე მასთან ჯარში ერთი “დამთხვეული” მძლეოსანი მსახურობდა, რომელიც ყოველდღე ფეხებზე ტყვიებით გატენილი პატარა ტომრებით მიბმული დარბოდა და როცა შეჯიბრებებზე გადიოდა, ამ ტომრებს იხსნიდა და  ვერავინ ვერ ეწეოდა, ტყვიასავით სწრაფად გარბოდაო.

მე ჭკუაში დამიჯდა და დავამზადეთ ჩემთვისაც სპეციალური ნაჭრის ტომრაკები, რომლებშიც რკინის ფირფიტები ჩავალაგეთ. თითოეული ნახევარ კილოს იწონიდა, მაგრამ ცოტა ხნის ვარჯიშის შემდეგ ისე მძიმდებოდა ფეხის აწევა მიჭირდა.

ყველაზე საინტერესო კი მაშინ ხდებოდა, როცა მათ მოვიხსნიდი. პირველად მაშინვე ხეს ჩავეჭიდე. ისეთი შეგრძნება მქონდა თითქოს ეს–ეს არის გავფრინდებიო…

და აი ახლა გამახსენდა – სწორედ ის შეგრძნება იყო დღესაც რომ დამეუფლა, დილის სესიის მერე.

მთელი დღე ისე დავდიოდი აი საცაა მიწას მოვწყდები თქო…დიახ მთელი დღე დავდიოდი რადგან ერთ ადგილას ვერ ვჩერდებოდი,  ხან ოთახში ვცემდი ბოლთას, ხან ვერანდაზე, ხან ეზოში და… ვლაპარაკობდი! დიახ ვლაპარაკობდი… არ ვიცი საიდან გაჩნდნენ, მაგრამ თავში მომდიოდა იმდენი და ისეთი იდეები, აზრები, რომელთა გამოთქმას ძლივს ვასწრებდი რომ დიქტოფონში ჩამეწერა. არ ვიცი, რომ გავშიფრავ იქ რა იქნება, მაგრამ ისეთი შეგრძნება მაქვს, რომ ძალიან საინტერესო უნდა იყოს…

თამარ ძვირფასო, შენ ჯადოქარი ხარ, კეთილი ფერია, რომელიც სასწაულებს ახდენს. მე დარწმუნებული ვარ რომ შენი დახმარებით ჩვენ ნამდვილად გავფრინდებით და თანაც ძალიან მაღლა. ვისაც დაცემის ეშინია, შეუძლია მიწაზე ხოხვით დაკმაყოფილდეს, ხოლო ვისაც არა – შემოგვიერთდით ბატონებო და ქალბატონებო… ადგილი ყველას გვეყოფა, ხომალდზეც და მითუმეტეს ვარსკვლავეთშიც…

სიყვარულით და მადლიერებით, ხვიჩა მებონია