კონკურსი

კონკურსის გამარჯვებულები და პრიზები

by

მოგესალმებით ძვირფასო მეგობრებო! გთავაზობთ კონკურსის გამარჯვებულთა და მათ მიერ მოპოვებული პრიზების ჩამონათვალს, ბოლოში კი „გემრიელ დესერტად მიირთვით“ პოეტ ნანა გოგოლაურის არაჩვეულებრივი ლექსი, რომელიც კონკურსის პირობების თანახმად ერთ–ერთ გამარჯვებულს მიეძღვნა. პირველი ადგილი: თამარ მეფარიშვილი,  საკონკურსო ნაშრომი N2 – „სამი სიზმარი და უფრო მეტი გაკვეთილი“ პრიზები: 1. ინდივიდუალური კოუჩსესია ქართველ კოუჩთან, ტრენერთან და მწერალთან, პიროვნული ზრდის თემატიკაზე შექმნილი ერთ–ერთი … Read more

კონკურსის შედეგები

by

მოგესალმებით ძვირფასო მეგობრებო! კონკურსი დასრულდა და გამარჯვებულები გამოვლენილია. ყველაზე მეტი „ლაიქი“ მიიღო და შესაბამისად კონკურსის გამარჯვებული გახდა თამარ მეფარიშვილი, საკონკურსო ნაშრომით (N2) – „სამი სიზმარი და უფრო მეტი გაკვეთილი“ მეორე ადგილზე „ლაიქების“ რაოდენობით გავიდა მარიამ არზიანი საკონკურსო ნაშრომით (N11) – „მშვიდი ტბა“ ხოლო მესამე ადგილი „ლაიქების“ რაოდენობის მიხედვით ერგო ნათია წოწკოლაურს, საკონკურსო ნაშრომით (N13) – „საკუთარი … Read more

მე გადავცურავ ზღვას  

by

საკონკურსო ნაშრომი N16

 

ქუჩაში მივდივარ და ვოცნებობ, ნაცნობი არავინ შემხვდეს.. მივდივარ ჩემთვის, ფეხათრეული, უმიზნოდ, ზომბივით, გაყინული გონებით.. მივაშრიალებ  გაცრეცილ ფოთლებს და ვხვდები, შემოდგომის შეგრძნებაც გამიქრა… ვიცი, რომ სახლში მინდა. ოღონდ ასე რად მიმეჩქარება? ვერ ვხვდები… ნუთუ იმიტომ, რომ გავეხვიო თბილ პლედში, ცხელი ჩაის ჭიქით ხელში, დავჯდე ოთხ კედელს შორის და ვიფიქრო საკუთარ უსუსურობაზე?

იზრდები, ვითარდები, აზროვნება გეცვლება.. გიხარია შენში მომხდარი სასიკეთო ცვლილებები… სუნთქავ, მოძრაობ-ანუ ცოცხლობ..

მე კი ფეხაკრეფით დავდივარ, თითქოს საკუთარ ნაბიჯებსაც ვუფრთხი..

ვიკეტები საკუთარ ნაჭუჭში…

ფსიქოლოგიიდან გამახსენდა სირაქლემას პოზა… მიწაში თავწარგული გავურბივარ რეალობას…

ნუთუ ნამუსი საერთოდ დავკარგე? როგორ არ მრცხვენია ჩემი უმწეობის? განა რა მიშლის ხელს პოზიტივით ავივსო?

ვფიქრობ, ვიაზრებ, მაგრამ არ ვმოქმედებ..

მივდივარ ქუჩაში, ვიყურები მარტო წინ და ქვემოთ..

ვიმალები ქურთუკში..

ისე გავურბივარ ნაცნობი სახეების ნახვას, თითქოს ეგაა და დანაშაულზე წამასწრებენ…

ირონიულად მეღიმება საკუთარ ქმედებაზე… მასას შევერიე, გავუფერულდი.. არადა, ერთიც მითხარი რა მაკლია თუნდაც  ერთი ჯანსაღი ღიმილისათვის?

დღითიდღე მეტს ვფიქრობ შემოდგომისფერ სევდაზე, ბურუსივით რომ შემომეხვია და გზა არ ჩანს…

გავიხედ-გამოვიხედე, უნებურად გონებაში გიორგი ზანგურის ლექსი ამოტივტივდა:

Read more

პიროვნული ზრდა

by

საკონკურსო ნაშრომი N15

ერთი ამოსუნთქვა და წამში სული მიწიერების მონა ხდება. ბრბოს სპეკულაცია ქვეცნობიერზე, ცხოვრება სწორედ ასეთი უაზრო ფერების  კომბინაციას გვპირდება.

ერთხელაც ბრბომ მიმიპატიჟა თავისთან. რომ მივედი ჩემი ოცნების ძაფით დაკერებული სამოსი გამხადეს და დეტერმიზმის ჯაჭვით გაწყობილი კაბა ჩამაცვეს. ბრბო აღფრთოვანებას ვერ მალავდა, ყველას მოსწონდა ის კაბა, ყველას!

მას მერე ინტუიციით გვირაბის თხრა დაიწყო ჩემმა სულმა, ჩემიდან წასვლა მოუნდა. თითქოს დრო მისტერია გახდა გონებაში,. ღრუბლებით დაწნული ქუდი მეხურა ჯიბეში ქვის გული მედო მეგონა. გეძინება, მაგრამ არა ისე, სიზმრებს რომ ნებდები, ის კი უსასრულობით გიწვევს, არამედ ჰორიზონტზე ჩამოჯდე გინდა, სულთან გაბმული უხილავი ფესვი რომ არავინ ამოგგლიჯოს! ქარი რომ ააფრიალებს გამჭირვალე კაბას, მერე ღრუბლებიც გაიფანტება.

Read more

ერთი წამი,  რომლის მერეც სხვანაირად ხედავ

by

საკონკურსო ნაშრომი N14

 

თოვლიან გზაზე მშვიდი, აუჩქარებელი ნაბიჯებით მიმავალ გოგონას ეტყობოდა ჩაფიქრიანებულიყო, მის თიოეულ ნაბიჯს სიმყარე ემჩნეოდა, სხეულს წონასწორობა, მაგრამ  ამასთან თითქოს დიდი გზა გამოევლოს,  სხეულს უცნაური დაღლილობა  ჰქონდა აღბეჭდილი. ო, როგორ დამაინტერესა ამ ადამიანმა. მივუახლოვდი, დაა თვალები, საოცრად მშვიდი თვალები, რომელშიც უცნაური ელვარება ირეკლებოდა, მაგრამ ეს საოცარი თვალები დაღლილობას მაინც ვერ მალავდნენ.

ვიფიქრე დამეხმარება და რჩევას მომცემს ან მშვიდ უარს მაინც მივიღებდი და აი, აღმომხდა:

– უკაცრავად

ისე შემომხედა თითქოს ელოდებოდა ჩემს ხმას, მას არაფერი უთქვამს უბრალოდ გამიღიმა,

მე ღიმილით დაიმედებულმა კვლავ შევბედე:

– შეგიძლიათ მირჩიოთ?

ჩვენ უკვე უკვე გვერდიგვერდ მივუყვებოდით გრძელ თოვლიან გზას და აი მან ისევ შემომხედა, მისმა  თვალებმა მითხრა რომ მისმენდა.   

Read more