ერთ პატარა ქალაქში ერთი ადვოკატი ცხოვრობდა. გაგრძელება »
ერთხელ, დაღლილი ჩიტი ჩამოჯდა ტოტზე დასასვენებლად. ის ტკბებოდა საკუთარი უსაფრთხოებით და თვალწინ გადაშლილი საოცარი ხედებით. ის ჟღურტულებდა და თამაშობდა სხვა ჩიტებთან ერთად. გაგრძელება »
ერთი ქრისტიანი კაცი პრობლემებმა დაამძიმა და მონასტერში ავიდა თავის მოძღვართან.
„სულ ამერია ცხოვრება… სამსახურიც დავკარგე… ოჯახიც დამენგრა… ბანკის ვალში ვიღრჩობი… ლამისაა თავი მოვიკლა…“ — შესჩივლა მან მღვდელს. გაგრძელება »
როდისმე შეგხვედრიათ ადამიანი, რომელიც ამბობდა:
„მე ახლა მოვკვდები შიმშილისგან. წარმოდგენა არ მაქვს რა უნდა ვქნა. შეგიძლიათ რამე მირჩიოთ? შეგიძლიათ მომაწოდით რაიმე იდეა თუ როგორ უნდა გადავჭრა ეს საშინელი პრობლემა“? გაგრძელება »
დღეს გაგაცნობთ ერთ ძალიან მაგარ, ფაქტიურად სასწაულმოქმედ ტექნიკას, რომლის დახმარებითაც, თქვენ შეძლებთ მოცემულ ეტაპზე თქვენთვის ყველაზე მნიშვნელოვანი საკითხის თქვენთვის მაქსიმალურად სასარგებლოდ გადაწყევტას. გაგრძელება »
„ცხოვრება სიმფონიას გავს. თითოეული ჩვენთაგანი ინსტრუმენტია, რომელიც თავის განუმეორებელ პარტიას ასრულებს ამ საოცარ მუსიკალურ ნაწარმოებში. არც ერთ ინსტრუმენტს არ შეუძლია სხვისთვის დაწერილი მელოდიის შესრულება. თითოეულს თავისი, განუმეორებელი პარტია აქვს. ჰარმონიის მისაღწევად თითოეული მათგანი ძალზე მნიშვნელოვანია და აუცილებელია. გაგრძელება »
ქალაქის განაპირა უბანში, სკოლიდან გამომავალი ბავშვების ჟრიამული იკლებდა არემარეს. სასწავლო წელი მთავრდებოდა. დამამთავრებელი კლასი, ტრადიციულად, აფხაზეთში ექსკურსიისთვის ემზადებოდა. გაგრძელება »
იყო ერთი მეფე, რომელსაც ძალიან უყვარდა თავისი დედა. ერთხელ, მან, ქვეყანას ამცნო თავისი გადაწყვეტილება, რომ დედა დედოფლის და ზოგადად ყველა დედისადმი თავისი სიყვარულის და პატივისცემის ნიშნად, წელიწადში ერთ დღეს, აცხადებდა დედის დღედ.
გაგრძელება »
სად მიდის სიყვარული? — ჰკითხა მამას პატარა ბედნიერებამ. გაგრძელება »
შიში ეს არის ერთგვარი გრძნობა, რომელიც ჩამონტაჟებულია ჩვენს ტვინში იმისთვის, რომ დაგვიცვას საფრთხეებისგან. ის შეგვიძლია შევადაროთ კანს, რომელიც ფარავს მთელ სხეულს და იცავს მას სხვადასხვა გარეგანი ზემოქმედებისგან. ამიტომ, ადამიანისთვის შიშის მოშორება, მისი გატყავები ტოლფასია ამ სიტყვის პირდაპირი გაგებით. გაგრძელება »