ვიქნებოდი ასე 10-11 წლის, კარს დავეჯახე შუბლით… 
კარის გაღება ვიცოდი უცნაურად, სწრაფი მოძრაობით შევაღებდი ისე თითოქოს შტურმით ვაპირებ შევარდნასო და თან ეგრევე შევყვებოდი მეც… ამის გამო ხშირად ვღებულობდი საყვედურს, იქნება მეორე მხარეს ვინმე დგას თავი უნდა გაუხეთქოო?…
ბაბუას დედა, დედაჩემის ბებია იყო ვიბლიანების ქალი, ანეტა ვიბლიანი. ერთხელ, როცა ბაბუაჩემი პატარა ბავშვი იყო, მთელი ოჯახი სვანეთში, ჭუბერში წავიდა სტუმრად. რამდენი დღე იყვნენ არ ვიცი მაგრამ გაცილებისას სვანებმა ისე დაათვრეს სიძე ანუ ბაბუჩემის მამა, რომ ოთხმა კაცმა ძლივს აიყვანა თურმე მანქანის საბარგულზე. ანეტა და ბავშვებიც, ბაბუას უმცროსი ძმა და კიდევ მეზობლის გოგო საბარგულზე მოთავსდნენ. … Read more
კორეის ომის პერიოდში, აშშ-ს აღმოსავლეთ სანაპიროზე მდებარე ერთ შეძლებულ ოჯახში ერთ საღამოს ტელეფონმა დარეკა. დაისახლისმა აიღო ყურმილი და სიხარულისგან სუნთქვა შეეკრა როცა საკუთარი ვაჟის ხმა გაიგონა.
ერთი ქრისტიანი კაცი პრობლემებმა დაამძიმა და მონასტერში ავიდა თავის მოძღვართან.
„სულ ამერია ცხოვრება… სამსახურიც დავკარგე… ოჯახიც დამენგრა… ბანკის ვალში ვიღრჩობი… ლამისაა თავი მოვიკლა…“ – შესჩივლა მან მღვდელს.
ქალაქის განაპირა უბანში, სკოლიდან გამომავალი ბავშვების ჟრიამული იკლებდა არემარეს. სასწავლო წელი მთავრდებოდა. დამამთავრებელი კლასი, ტრადიციულად, აფხაზეთში ექსკურსიისთვის ემზადებოდა.
ეს იტორია მოხდა ამერიკის შეერთებულ შტატებში, პარაოლიმპიურ თამაშებზე.
ღია სტადიონზე მიმდინარეობდა შეჯიბრება სირბილში შეზღუდული შესაძლებლობების მქონე ბავშვებს შორის.
ყველაფერი ჩვეულებრივად დაიწყო. მონაწილეები მოეწყვნენ სტარტზე, მსაჯმა აწია ხელი, გაისმა გასროლის ხმა და ბავშვები გაიქცნენ ფინიშის ხაზისკენ.
ერთმა კაცმა სუფრაზე ღვინო არ დალია.
“რატომ არ სვამო”, ჰკითხეს და კაცმა უპასუხა: “იმიტომ, რომ ვიცი ვისი დაყენებულიც არისო”
– რას ამბობ, ნატურალურია, ხატზე დავიფიცებ, – შეიცხადა მასპინძელმა.
რუბრიკა: ისტორიები ერთხელ, ერთი–ერთი ამერიკული კოლეჯის პროფესორმა, სოციოლოგიის ჯგუფის სტუდენტებს შესთავაზა დაევლოთ ქალაქის ღატაკთა თავშესაფრები და შეეგროვებინათ ინფორმაცია ბავშვებზე, რომლებიც ამ თავშესაფარში ცხოვრობდნენ. მან თხოვა სტუდენტებს შეეფასებინათ თითოეული მათგანის სამომავლო შანსები. საერთო ჯამში ინფორმაცია შეგროვდა სხვადასხვა ასაკის 200 ბავშვზე. ყოველი მათგანის ცხოვრების პირობების შესწავლის შემდეგ სტუდენტები ამბობდნენ თითქმის ერთი და იგივეს: „ მას არა … Read more
როცა ჩვენს სახლში გამოჩნდა პირველი ტელეფონი, მე საკმაოდ პატარა ვიყავი იმისთვის რომ მივწვდომოდი კედელზე დაკიდებულ ყურმილს და ყოველთვის მოჯადოებული ვუყურები თუ როგორ საუბრობდნენ ჩემი მშობლები მისი მეშვეობით.
ცოტა მოგვიანებით, მე მივხვდი, რომ ყურმილში იჯდა ადამიანი, რომელსაც ერქვა, „ოპერატორო, თუ შეიძლება“ და არ არსებობდა საკითხი, რომელზეც ამ საოცარ ადამიანს არ ჰქონდა პასუხი.
