„გუშინდელი დღე წარსულია, ხვალინდელი – ჯერ არ არის დამდგარი. ჩვენ მხოლოდ გვაქვს დღევანდელი დღე. მოდით, დავიწყოთ…“
თაკო ჯანუაშვილი
ქველმოქმედება ბევრის გაცემას კი არ ნიშნავს, არამედ დროულად გაცემას
მოხუცი ბებო… სიცივისგან აკანკალებული და გაფითრებული… მთრთოლვარე ხელებითა და ხმით ითხოვს დახმარებას: „დამეხმარეთ გოგოებო…“ თან თითქოს ეტირება… გული არასოდეს მითმენს მისი ნახვისას და უკანასკნელი თეთრებიც ხშირად გამიწვდია მისი აკანკალებული ხელებისთვის…
სიხარული, რომელიც უდრის გაფრენას
მე მსურს, მოგიყვეთ უეცარი სიხარულის შესახებ, რომელიც უდრის გაფრენას?
ზამთრის სუსხიანი დილა… აი ისეთი, შენი და თბილი საწოლის მეგობრობის სადღეგრძელოს ცხელი ჩაით სავსე განსხვავებულით რომ გასმევს. დაუდევრად მოვიგდე კაშნე და შევაბიჯე ზამთრის საყინულეთში.
თქვენ შეგიძლიათ ყველაფერი!
გამარჯობა, ჩემო სუპერეფექტურო მეგობრებო.
ძალიან მიხარია, რომ აქ ვარ, თქვენთან ერთად. ძალიან საინტერესოა ამდენი ადამიანის, ამდენი „სამყაროს“ აღმოჩენა, დაკვირვება, შესწავლა, მათი ღირებულებებისა და ქმედებების გააზრება და საკუთარ ცხოვრებაში დანერგვა.
მადლიერი ვარ უფლის, რომ ამ ყველაფრის საშუალება მომეცა. მერწმუნეთ, ყველა თქვენგანი ძალიან მიყვარს! შეიძლება არადამაჯერებლად ჟღერს (ზოგ თქვენგანს ხომ თითქმის საერთოდ არ ვიცნობ), თუმცა, აი ასე!
მე თქვენ ყველანი ძალიან მიყვარხართ!
მიყვარხართ, რადგან მიყვარს ღმერთი და ღმერთმა თქვენთან ერთად მარგუნა სიცოცხლე დედამიწაზე… თუმცა, არათუ სიცოცხლე მარგუნა თქვენთან ერთად, ამ საოცარ გარემოშიც მომახვედრა და მომცა საშუალება, მეც ვყოფილიყავი თქვენი, გენიოსების საოცარი გუნდის წევრი, მეც გამეზიარებინა თქვენი შეხედულებები, ღირებულებები, ფასეულობები… თუნდაც ის, რომ დღეს ამ სიტყვებს ვწერ და თქვენ კითხულობთ, ძალიან დიდი საჩუქარია ჩემთვის… ასე რომ, დიახ! მე თქვენ ძალიან მიყვარხართ!
არის თუ არა ყველა ადამიანში მზე
ბავშვობაში, როცა საკუთარ თავთან ვრჩებოდი, ყოველთვის ვთხზავდი რაღაც მოთხრობებს, ზღაპრებს, მითებს, იგავებს… ძალიან ბევრი ჩანახატი შემიქმნია გონებაში თუნდაც ექსკურსიების დროს, როდესაც ავტობუსის ფანჯრიდან ულამაზეს ბუნებას შევყურებდი. ყოველთვის, როცა რაიმე ისტორიას ვიგონებდი ჩემი ბავშვური გონებით და მულტფილმების, ზღაპრებისა და საბავშვო მოთხრობების ასაკში მყოფს, ბოროტი გმირის ტიპაჟი უნდა გამომეძერწა, რათა შემდეგ სიკეთეს გაემარჯვა, ვფიქრობდი, ვინ შეიძლება იყოს ბოროტის „როლში“ ჩემს მოთხრობაში, ვის შეიძლება ვარგუნო ეს როლი–მეთქი…
გაბედეთ ბედნიერება!
იცი, მეგობარო, გუშინ დამესიზმრა… საფლავის ქვაზე მიწერილი ტირესავით ყოფნა–არყოფნის ზღვარზე დააბიჯებდნენ ადამიანები… არც ყოფნა იყო, არც – არყოფნა… არც… არც რაღაც სხვა…
რატომ, მეგობარო! რატომ არ ვაფასებთ ადამიანები სიცოცხლეს! არც კი გვგონია, რომ რაიმე გვაქვს დასაფასებელი ამქვეყნად და მუდმივ წუწუნსა და უმადურობაში ვატარებთ სანუკვარ წამებს!..
მე არ მინდა ასეთი სამყარო… არ მინდა! არა…
მე მჯერა ხვალინდელი აისის… ფეთქვის, სამყაროს წიაღიდან რომ იფრქვევა და… „მომენდე, მე შენთან ვარო“, რომ გაგრძნობინებს! მჯერა ხეზე კვირტების აფეთქების ძალის… აფეთქებისა, „ცოტაც მოითმინეო“, რომ გაჰყვირის…