“…მე შევედი სატელეფონო ჯიხურში, რომელიც ერთადერთი იყო ჩვენს ქალაქში, მაგრამ ისეთი პოპულარული, რომ მასში მოსახვედრად დიდხანს უნდა მდგარიყავი რიგში.
ბოლო დღეების მოვლენებისგან დათრგუნულმა და გულდამძიმებულმა, ძლივს ჩავაგდე მონეტა შესაბამის ჭრილში და ავიღე ყურმილი, მაგრამ ნომრის ასაკრეფად აწეული ხელი ჰაერში გამიშეშდა…

ზუმერის ნაცვლად ყურმილიდან გადმოიღვარა სასიამოვნო მუსიკის ჰანგები, ხოლო შემდეგ გაისმა საოცრად თბილი, ახლობელი და სასიამოვნო ხმა ქალისა: