„ხოლო იესუ მიუგო და ჰრქუა: წერილ არს, რამეთუ: არა პურითა ხოლო ცხოვნდების კაცი, არამედ ყოვლითა სიტყვითა, რომელი გამოვალს პირისაგან ღმრთისა.“ (მათ. 4, 4).
ადამიანთა შორის დღემდე მხოლოდ ერთეულებმა თუ შეძლეს უფლის ეს მცნება თავისი ცხოვრების წესად ექციათ…
უნებლიედ მზერა სამყაროსაკენ გადამაქვს და ვხვდები, რომ ის, ერთადერთია რომელსაც შექმნის დღიდან არასოდეს უღალატია უფლის სიტყვისთვის, ის ყოველთვის უანგაროდ, განურჩევლად კეთილისა და ბოროტისა, ყველას თანაბრად უნაწილებს საკუთარ სიმდიდრეს და ასე, პირადი მაგალითით ყოველწამიერად გვიმტკიცებს რომ „უსულო“ ბუნება, რომელსაც თავისი არსებობის პრიორიტეტად სიყვარული უქცევია თვით ადამიანსაც კი აღემატება თავისი გულმოწყალებით.