ერთ სახელმწიფოში ცხოვრობდა ბრძენი, რომელიც ყველაფერზე საუბრობდა იგავებით და გამოცანებით. ერთხელ ის „დააბეზღეს“ ხელმწიფესთან:
– მეფეო, თავი მოგვაბეზრა თავისი “სიბრძნით!” თუ მას აუკრძალავთ იგავებით საუბარს, ნახავთ, რომ ის ვერ შეძლებს ნორმალურად ერთი აზრის ჩამოყალიბებასაც კი.
ხელმწიფემ დაიბარა ბრძენი და უთხრა:
–რად გინდა ეს გადაკრული საუბრები, ალეგორიები და გამოცანები? არ ჯობია პირდაპირ და გასაგებად უთხრა ადამიანებს სათქმელი?!
– თქვენო უდიდებულესობავ! – უპასუხა ბრძენმა, – ვთქვათ, ადამიანი, რომელსაც წარმოდგენა არა აქვს, თუ რა არის კატაპულტა გეკითხებათ: „რა არის ეს?“ თქვენ კი პასუხობთ: „კატაპულტა არის კატაპულტა!“ როგორ ფიქრობთ, გაიგებს რამეს?
– რა თქმა უნდა არა. – უპასუხა ხელმწიფემ.
– მაგრამ, თუ ეტყვით, რომ კატაპულტა რაღაცით წააგავს მშვილდს და ის გაკეთებულია ბამბუკისგან – ეს მისთვის ცოტათი უფრო გასაგები იქნება?
– დიახ! – თქვა ხელმწიფემ.
–ესე იგი, გასაგები რომ გავხადოთ , ის რაც ადამიანმა არ იცის – უნდა შევადაროთ იმასთან რაც მან უკვე იცის. ასევეა ჩემი იგავებიც – მათი მეშვეობით მე ადამიანებს ვაწვდი იმ ცოდნას, რომლის პირდაპირ მისაღებადაც მათი გონება ჯერ მზად არ არის.