„თუ მთა არ მივა მუჰამედთან, მუჰამედი მივა მთასთან თქო“ შევუძახე საკუთარ თავს ერთხელაც, როცა „სუნთქვის შემგროვებლის“ წალენჯიხაში ჩამოსვლის ლოდინში კიდევ ერთი დღე ჩამადნა ხელებში გაზაფხულის თოვლივით და მაშინვე სიტყვას საქმეც მივაყოლე: ავდექი, წიგნის „დაუფლების“ დაუოკებელი სურვილი ქალამნებად ამოვიცვი ფეხებზე, ყოველი შემთხვევისთვის მოთმინებაც ავისხი ტანზე აბჯარივით და დავადექი “დიდი ქალაქისკენ” მიმავალ გზას…